[2] Problemy z samoakceptacją, czyli...

...jak to z moją anoreksją było.

Jak pewnie dało się zauważyć - sporo nastolatek i nastolatków dało się presji wyglądania świetnie. No tak, w końcu kto nie lubi wzbudzać podziwu u innych osób? No, na to pytanie można odpowiedzieć sobie indywidualnie.

Tak czy inaczej - ja poddałam się presji bycia szczupłym, bo myślałam, że to mi pomoże.

W czym?

Otóż, od podstawówki byłam szykanowana z powodu wyglądu. W gimnazjum ludzie potrafili nawet zepchnąć mnie ze schodów, a gdy dyrektor zaczął pytać, dlaczego tak się działo, odpowiadali po prostu "Bo jest brzydka".

Ja wiem, nie każdy musi wyglądać pięknie czy coś, ale przecież do osiemnastki nie mam na to wpływu (później też nie bardzo, bo operacje jednak kosztują. Ale nie żebym była aż tak zdesperowana). Teraz powinnam być na drugim roku szkoły ponadgimnazjalnej, ale powtarzam klasę właśnie z tego powodu, aczkolwiek to już jest oddzielny temat.

W podstawówce to jeszcze nie było aż tak bolesne. Miałam może 158cm i ważyłam około 47kg w czwartej? może piątej? klasie. To chyba niezbyt dużo, prawda? Ale mam dosyć masywną szczękę i mogę ważyć nawet 20kg, a przez nią będę wyglądać jakbym miała dodatkowe kilogramy. Na początku się tym nie przejmowałam, bo myślałam, że z czasem przejdzie.

Od 2008 roku (czwarta klasa) bardziej interesuję się koreańską muzyką popularną oraz koreańską kulturą. Nie byłabym zdziwiona, gdyby to właśnie mocniej mnie zniszczyło. Korea ma ściśle określony kanon piękna, do którego każdy stara się dążyć: blada cera, twarz o odpowiednim wyglądzie, szczupła...

Im Yoonah - odpowiadająca koreańskim standardom

No właśnie, szczupła. Koreański kanon piękna dopadł też i mnie, Polkę. Zaczęłam myśleć, że to mi pomoże. I wiecie co? Pomagało tylko w mojej głowie. Najlepsze było to, że nikt nie zwracał na to uwagi, rodzice, nauczyciele, psycholog, u którego miałam sesje z innych powodów... nawet jeżeli ktoś zwrócił mi uwagę, to myślałam, że zazdrości albo wyszydza mnie, starając wypomnieć jak bardzo gruba jestem.

W ten oto sposób w pierwszej gimnazjum przy wzroście 160cm ważyłam zaledwie 39kg, przy czym większość to były jako takie mięśnie, które wyrobiły mi się podczas anorektycznego szału na ćwiczenie. 

Dopiero po kilku wypadach do szpitala ludzie zaczęli coś podejrzewać. Najlepsze było to, że rodzice nadal niczego nie zauważali. Na początku lekarze, później psycholog, nauczyciele patrzyli na lekcjach tak, jakbym zaraz miała umrzeć. Każdy, ale nie rodzice. Zaczęłam się zastanawiać: co znowu jest ze mną nie tak?

Mam te swoje siedemnaście lat, a dopiero jestem w połowie drogi. Nadal patrząc na swoją twarz w lustrze widzę grubasa, myślę, że jestem brzydka. Nie mam możliwości spojrzeć na resztę ciała. W chwili obecnej mam 164cm wzrostu i ważę zaledwie 44kg, to i tak dobrze, bo przestałam akceptować to, że wyglądam jak kościotrup.

Ale nadal mam mnóstwo kompleksów na tle swojego wyglądu. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się to zmienić, ale to długa droga.

Anoreksja naprawdę mnie zniszczyła, nawet największemu wrogowi nie życzyłabym tego. Tak, jak kiedyś, mogłam usłyszeć, że mam zadbane włosy czy zęby... już nigdy tego nie usłyszę. Mam siano na głowie i naprawdę można by pomyśleć, że nie dbam o jamę ustną. Nie mam ładnej, bladej, ale z delikatnym, naturalnym rumieńcem twarzy, ale szarą cerę. Chciałam schudnąć, a zamiast poprawić - zepsułam wszystko.

Chciałabym chociaż raz popatrzeć na siebie i pomyśleć "Chyba nie jest ze mną aż tak tragicznie, może nie wyglądam aż tak źle". Bo wiecie, chciałam kiedyś pracować przed obiektywem, ale do tego trzeba pewności siebie i swojego ciała. 

No i znów Yoona. Jest piękna, prawda?

Chociaż wczoraj zabrałam się za oglądanie trzeciego sezonu Top Model. Polecam, naprawdę! Sama dzięki temu poddałam się pewnym refleksjom na temat tego, czy naprawdę powinnam się tak tym przejmować, to znaczy - zamiast narzekać, wypadałoby być bardziej pewnym siebie. Przecież - im ciekawsza twarz, tym więcej możliwości, no a nawet osoba, która jest brzydka dla innych, w końcu wyda się komuś ładna.

Poza tym - jeżeli masz pewność siebie, to możesz wszystko. Bez tego ani rusz.

Jeżeli sobie pomyślicie - przecież wystarczą jakieś kosmetyki, nowa fryzura, ubrania... Nie, nie mam takiej możliwości. W sklepie byłam ostatni raz dobre dwa lata temu, a i tak jedyne, co wtedy kupiłam to spodnie za 2 zł w lumpeksie. Nie mam pieniędzy, a rodzice strasznie mi skąpią.

Może nie jest to nie wiadomo jak wielka motywacja, raczej chciałam się wygadać, ale mam nadzieję, że nie popełnicie mojego błędu i nie będziecie starać się przypasować innym. 

Macie jakieś propozycje na nową notkę?

Pozdrawiam!

PS Tak, jak mówiłam - rodzice mi strasznie skąpią. Może znacie sposoby szybkiego zarobku w internecie? Z powodów zdrowotnych nie mam za bardzo możliwości pracować inaczej, no i rodzice i tak każą mi harować u nas, bo zalegam im za rachunki~